Als voornemen voor het nieuwe jaar kwam ik op het briljante plan mezelf en mijn zoon in te schrijven in de boksles. Want ja, ik heb geregeld goede voornemens en al helemaal als het mijn eigen nageslacht betreft. Dit specifieke voornemen kwam er naar aanleiding van een toevloed aan verontrustende telefoontjes over zoonliefs ontoereikende gedrag op school. Het kind zit in zijn puberjaren, is deel van een familie die gekend staat om zijn aversie tegen eender welke vorm van autoriteit, dus dat er brokken zouden te lijmen vallen, viel te verwachten. Dat ik die brokken vervolgens op uiterst efficiënte wijze zou bijeen rapen- te beginnen bij wekelijks even aan dat klein stuk krapuul duidelijk maken wie er exact de baas is in huis - hoeft ook niet te verbazen. Ik ben tot slot een geboren pedagoog.
Ondertussen is al dat boksen voorbij- we waren nochtans een olijk duo- en ben ik zelf verworden tot de school. Ik ben de klas, ik ben de leraar, ik ben de directeur, ik ben het onderhoudspersoneel, ik ben de schoolpsycholoog en ik ben- tot slot- de ouder die (als het even kan) ook graag iets zou willen maken van haar eigen leven. Dit alles mag dan misschien een tikje een ingewikkelde combinatie klinken, maar dat is het- als ik onze minister van onderwijs mag geloven- helemaal niet. Integendeel. Wij mensen zijn gemaakt om 100 levens tegelijk te leven en daarenboven is het van een primordiaal belang dat dit schooljaar geen verloren schooljaar wordt. De godganse economie gaat naar de kloten, we moeten onszelf in no-time heruitvinden, ouders (inclusief leerkrachten) gaan zowat kapot van de stress, maar laat ons alsjeblieft vooral het niveau van het onderwijs op en top houden.
Nu ik onvrijwillig ben gepromoveerd tot directeur van het thuisonderwijs Pintens-Schoenaerts zou ik graag een tegenvoorstel willen doen. Als jullie de ouders nu eens met rust laten en zelf van de gelegenheid gebruik maken ons onderwijssysteem te updaten? Ik zie nog steeds dezelfde vakken voorbij komen als wanneer ik zelf 13 was terwijl er sedertdien nochtans het één en ander veranderd is. Of heb ik iets gemist? Daarnaast zijn er de voorbije jaren duizenden nieuwe pedagogische inzichten gekomen en evolueert onze maatschappij langzaam maar zeker van een hiërarchische top-down maatschappij naar een coöperatieve bottom-up maatschappij. Misschien is het goed om een systeem te bedenken waarin we onze kinderen de juiste vaardigheden aanleren om in deze nieuwe toekomst ‘uitmuntend’ te zijn. Welke burgers hebben wij morgen nodig? Eén van de dingen die de crisis ons kan leren is dat creativiteit, solidariteit en samenwerking de mensheid de voorbije weken verder heeft gebracht dan individualisme en concurrentiedrift. Ik heb voor u dus een kleine suggestie: maak onze kinderen creatief en wendbaar. Leer hen samenwerken. Onderdanige burgers hebben wij vandaag de dag niet meer nodig. Scheppende, kritische en verantwoordelijke burgers des te meer.
Verschenen in De Standaard op 2 april 2020
Comments